Zbudowany do kopania

W ciepły majowy poranek przed swoim biurem Moncrief rozpina plastikową torbę zawierającą szkielet pancernika z Wirginii, zlepek kości oczyszczonych przez kolonię żuków żywiących się mięsem. Powietrze wypełnia zapach formaldehydu, kiedy wyjmuje czaszkę, szczękę, miednicę i kilka kości nóg i kładzie je na metalowej szafce na dokumenty. Na szczycie czaszki znajduje się nakłucie wielkości paznokcia, dzięki uprzejmości kła, który zakończył jego życie.

Moncrief wskazuje na małe zęby pancernika w kształcie kołka – wyrzeźbione przez dobór naturalny w celu rozdrobnienia stałej diety złożonej z owadów, karczowników i innych bezkręgowców.

Zdolność pancernika do znajdowania i zjadania tak różnorodnego pożywienia jest prawdopodobnie jednym z głównych powodów, dla których udało mu się rozprzestrzenić tak daleko i tak szybko, mówi Moncrief. Jej biuro jest zaśmiecone figurkami wiewiórek i numerami komiksu Squirrel Girl, dowodami jej pierwszej pasji badawczej.

Moncrief podnosi skorupę pancernika, czyli pancerz, który jest wykonany z keratyny i jest zaskakująco lekki. Każdy kawałek pancerza pancernika jest obrzeżony maleńkimi, wrażliwymi włoskami, krótszymi niż rzęsa, które pomagają zwierzęciu wyczuć drogę w podziemnych tunelach. Jego powłoka zapewnia ochronę przed drapieżnikami, podobnie jak jego skórzana skóra i tendencja do skoku kilka stóp w powietrzu, gdy zaskoczony. Ta strategia może działać przeciwko bobcats i kojoty, ale jest mniej skuteczny przeciwko pojazdu, prawdopodobnie pancernik jest główną przyczyną śmierci w Wirginii, mówi.

To spiczasty pysk i pazury, dodaje, że pozwala ssakom buldożkować głęboko w ziemi – jeden z powodów, że pancerniki mogą nie być mile widziane jako sąsiedzi.

„Te nory są niezbędne dla ich przetrwania” – mówi Brett DiGregorio, ekolog z Uniwersytetu w Arkansas. „Kiedy schodzą do tych głębokich nor, temperatury są stabilne, a oni mają bezpieczne miejsce do spania. Nie marnują dużo energii”. (Przeczytaj, dlaczego dziki szczur z Appalachii tajemniczo znika).

Armadillos mogą spać w swoich norach do 16 godzin dziennie, wychodząc tylko w poszukiwaniu jedzenia lub wody. Nie są one szczególnie towarzyskie i generalnie spotykają się tylko po to, by się kopulować.

Płodni hodowcy, samice rodzą miot identycznych czworaczków między marcem a majem. Dzieci pozostają z mamą do trzeciego lub czwartego miesiąca życia, a następnie wyruszają w poszukiwaniu nowego terytorium. W wieku od 9 do 12 miesięcy pancerniki są gotowe do posiadania własnych szczeniąt. DeGregorio podejrzewa, że to właśnie te nieustraszone młodsze „dillos” prowadzą szarżę na północ.